jadi muraqib saya boleh?

Salam alaikum.

    Musa masuk ke dalam kelas. mengah ! Beg galasnya disangkut pada badan kerusi. Menolak kepalanya ke kiri kanan menghilang lenguh. Dia kepenatan berjalan jauh dari rumah. Selang 5 kerusi disebelahnya, 3 orang akhowat (wanita) sudah lama tercongok.

Fatimah : awak!

Musa menoleh.

musa : ………. Err…

Fatimah : terima kasih tau!

Musa : ?

Ustazah ni cakap dengan siapa? Musa melihat disekeliling nya. Mana ada orang lain. Dia seorang saja la kat situ. Tapi kenapa die menunduk? Oh.. malu kot..

Fatimah : sebab teman saya semalam.

Musa : ha?

Musa mengerut dahi. fatimah meneruskan cakapnya dengan semakin semangat.

Fatimah : awak ni femes tahu? Semua orang kenal!

Musa : errr…

Musa kekembangan. Hidungnya ditiup hangin bangga oleh iblis.

Fatimah : awak ni baik betul! selalu tolong orang. orang tak faham, awak terangkan. orang sedih, awak tenangkan. Orang gembira awak ingat kan. Awak ni memang suhweeet sangat!

Musa : ha?

Fatimah : saya ingat lagi masa saya sedih rindu dekat ibu saya masa dekat sini, awak la yang tolong. Hihi.

Musa : ?????

Musa semakin terkerut. Bile?

Fatimah : lepas tuh, awak ni pandai! Semua soalan awak boleh jawab kan.

Musa : aku? Pandai?

Fatimah : dengar cerita, awak selalu teman kan kawan2 saya tuh jugak kan? Hurm. Kalo boleh saya nak mintak tolong. Boleh??

Musa : herm…

Fatimah : saya nak awak pun teman kan saya! Saya nak awak yang tolong teman kan saya bila berjalan dalam gelap malam nanti macam malam tadi. Saya takut! Gelap, banyak orang nak kacau. Takut sangat!

Musa : haih?

Fatimah : saya tahu, saya terpaksa berkongsi kasih awak dengan yang lain., tapi tak per! Awak kan memang adil dengan semua!

Musa : ehem..

Fatimah :  awak je yang boleh buat saya dekat dengan Allah. Kalau awak tak ada malam tadi, tak tahu lah saya.

Musa : malam tadi?

Fatimah : awak terus lah bimbing saya ni tau? Awak kan hero saya. Boleh?

Musa  mula rase seram sejuk.

Fatimah : hurm ni lagi satu..

Musa berdebar..

Fatimah :  boleh tak, awak jadi muraqib (peneman) saya seumur hidup saya?

Musa : haaaa….. *ke langit…*

Fatimah : aha. Malu pulak saya. Saya tahu saya ni tak layak. Tak sebaik awak. Tapi saya nak sangat awak teman kan saya juga, macam awak teman kawan kawan saya.boleh ye? Boleh ye?

Musa : hurm..

Fatimah  : yey! Sayang awak. Seronoknya ada orang nak teman!

Musa : serius ke ni ustazah? (musa hampir menangis!)

Aisha, sahabat Fatimah menyiku Fatimah lembut. Menunjuk jari isyarat kearah musa.

Fatimah yang tidak perasan kehadiran lelaki itu menoleh cepat. Melihat musa merah muka. Die kemudian menoleh kepada dua orang sahabatnya yg disebelah.

Fatimah : *berbisik* hei! Kenapa tak bagitahu ada orang datang? Malu aku cakap sorang sorang dengan quran ni.. nanti die cakap aku gile pulak..

Musa tersenyap sebentar.. berpusing mengambil beg, keluar dari kelas. Berjalan tenang kearah pemadam api. Satu dua tiga..

Musa : bodohnya pergi perasan… *menghentak kepala ke pemadam api.

Akh sufi said : bukankah kalam tuhan itu lebih layak menjadi teman mu di kala susah dan senang?

Caption : cerita ni tak pernah terjadi. Tolong jangan cari watak watak daam kisah nih. Dusta semuanya dusta! Argh…